Ölümü yakından görünce,
Yaşama daha sıkı sarılıyor insan.
Bir tek hece bekleniyor,
Umut ışığı.
Tebessümü, beyaz bir kelebeğin.
Yakalanınca kıvılcım,
Kesiliverir yerden ayakların.
Ya da,
Dalga dalga yükselir fısıldaşmalar,
Ayaküstü.
O karanlık kuyu,
Ah! O karanlık kuyu.
Çağırıyor belki bu gece.
Varken,
Yaşarken,
Dokunabilirken,
Yok oluyor aniden,
Saklambaç oyunu.
Kimi hazan yaşar, kimi bahar.
Yepyeni bir ümidin kıyısında
Koca bir dünya.
Gergin saatler, sürgün günler
Ve tılsımlı bekleyişlerle,
Dar gelir köy, kent.
Dar gelir yıkılınca umutlar.
Gemide isyan mı uyandı,
Karanlık senin için mi var,
Yoksa sen miydin gecenin içinden geçen?
Biliyorum ama,
Kaygılı limanlara sığınır,
Sonsuzluk, bir gün kadar.
O an,
İşte o an,
Yıkılıyorum.
Doğruyu biliyor herkes.
Peki doğru nedir,
Yaşamak, ölmek nedir?
Geziyor kaçamak bakışlar her yerde.
Çaresizim.
Sabitlendi duvarda gözlerin.
Dalgın gülümseyişlerle.
Kimdir gördüklerin,
Gözlerini tutan kim,
Hiçbirşey mi, herşey mi?
Yoksa,
Son nefes mi aldığın,
Son nefesin mi?
Suna Doğanay
Kayıt Tarihi : 8.5.2006 20:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yaşama daha sıkı sarılıyor insan...__inan öyle ! nefes alip vermenin güzelliklerini bir daha kesfediyor :))
***YOKSA
SON NEFES Mİ ALDIĞIN
SON NEFESİN Mİ? ***
AAH BİR BİLSEM
SORUN DA ORDA YA İŞTE
BİLEMİYORUM
HEM KİM BİLİYOR Kİ ZATEN
GÜZEL BİR ŞİİR DAHA
TEBRİKLER
SAYGILAR ŞAİRE
***********************************************************
Saygılarımla....
Fırat Erdoğan
TÜM YORUMLAR (41)