Son Yudum Şiiri - Ferhat Koçoğlu

Ardı karanlık yüzü soytarı dünya
Bir garip histir vedası insanın
Birde bulutlardan simsiyah
Yağmur değildi toprağa düşen.

Ellerini ovuşturup gecenin ayazında
Tir tir titreyen, yol gözleyen.
Bir zindan penceresiydi gözlerin
Umuda açılan
Yâdım'da bir sen vardın
, böyle seven, üşüyen,
Bölünen, dirhem dirhem eksilen
Güneşin doğmasını çok bekledik
Üzerimize yıkılan enkazlar vardı
Sarılırken buldular bizi, bir yaralı kalp cansız bir beden

Sabah beş sigarasında yazdım birçok şiiri
Ayrılığa kandiller yaktık
Soğuk zeminlerde depremler oldu
Yıkıldı bütün umutlar
Bir sona yaklaştık bu kara perdede
Seyircisi yoktu, sesimizi duyan da yoktu
Çünkü biz koyu mavi sevdanın yolcusuyduk
Giderken biz , sevinci mutluluğu yer yüzünde unuttuk
, bir kıyımdı ayrılıklar

,
Ve bu son çağrıydı sana
Bir çığlık duyarsan, betonlardan önce serpil üzerime
Sarıl, ağla, bir daha gitme benden, gitme
Yüzüme bak, bu gözyaşları bulutlara ait değil
Bizden düştü bu hicran bu şehre
Devşirme acılar doğurdu matemler
Sokaklar karanlık, sokaklar soğuktu

Ellerin hiç bukadar üşütmemişti beni
Hiç bukadar sessiz kalmamıştık
küsmüydük
Yoksa Ölü mü.?
Hâlâ bilen yok

Ne olur bir ses ver
Mezara gömüldü gülüşlerimiz
Sıcak değil artık yastık yorgan
Ziyadesiyle yaşadık o yaşanmaz elemleri
Ben çok gidenler gördüm bu yürekten
Hepsi bir zamanlar yaşıyordu
Şimdi sustu vaktinden önce tüm feryadım
Çok mevsimler yaşadım , içi zemheri
Dışı sahte baharlardı

Ardı karanlık, bir yüzü sahte dünya.!
İnsan mı sende ziyan , sen mi insanda.?
Doğarken ağlattın, yaşarken aldattın
Bari ölürken rahat bırak
İçinde derin bir zelzele oldu
Bir gece öyle bir öfke
Tüm çocuklar korktu senden,
soğuktu yüzün

Vedasız ayrıldık , bir hoşçakal bile diyemedik birbirimize
yüreğimi ayrı gömsünler olur mu
Ayrı gömsünler toprağa
Çünkü içinde sana ait bir dünya vardı, kedersiz elemsiz
Bin cefâî bu yollarda nice kavuşmalar gördüm
Yüz binlerce can gitti bir gecede , hâlâ dönen olmadı
Üzerimizi gözyaşıyla örtüler
Son Şubat nefesinden son yudumdu, son yudum