Son Yolun Söylentisi

“Bir soluk yakınımdasın aslında.
Ama yüzüne hasret ölecek kadar uzakta.”

Tüm yollar bitti…
Gerçeğin soğuk yüzü karşımda.
Yanmış uzuvlarım acıyor.
Uzatamıyorum ellerimi sana.

Hasretin biriktiği sahilleri turluyorum.
Ayağıma sensizliğin taşları takılıyor.
Sana adandım…
Yokluğuna,
Durmadan kanım akıyor.

Her yalnızlıkta sen oluyorum…
Dik yokuşlarda tükeniyor nefesim.
Bilmediğim yolların,
Aşinası olmak varmış kaderde,
Sayende…

Zaman su misali,
Akıp gidiyor bana gülerek…
Oysa hak etmemiştim!
Kendimi kaybetmeyi….
Çırpındığım kuyuda farkına varıyorum,
Sensiz yürüyüşlere atandığımın…

Öyleyse şimdi tam zamanı!
Olduğun tahttan seni indirmenin.
Ruhumun derinliğinde seni yitirmenin…

Yeni bir ömür olmalı bana.
Sensizliği taşımanın kefareti.
Bak gökyüzü kızardı…
Yıkıcı helezonlar yükseliyor sesimden.
Gözlerim sabitleniyor bir ayna boşluğuna…
Hissiz bir suretin hedefiyim,
Anladım….
Artık kendime tehlikeyim..

Her şeyi olduğu yerde bırakmalıyım.
Yitik sevdanın şahitleri…
Belki de ibret olmalıyım…
Sevene,
Sevilene,
Sevmeyi bilmeyene….

Acılarım sığmaz oldu,
Ömrümün hırpalanmış sayfalarına.
Neşteri ben vurmalıyım,
Korkusuzca,
Can damarıma…

Öyleyse şimdi tam zamanı!
Seni yaşarken öldürmenin….
Seni yakıp hasretimin ateşinde,
Küllerinle yeniden dirilmenin…

Susmalıyım artık..
Bitmeli bu yolun söylentisi…
Bu ömürden,
Bir soruluk nefesim arttı,
Ey aşk! ! ! !
Söylesene!
Garezin bana mıydı?