Son Yolculuk Şiiri - Bedri Hüseyin Çiftçi

Bakmayın musalla taşında yattığıma
öldüm sanıyor millet.
Varsın sansınlar, öldüysem kime ne.
Dünyalık bütün korkularımı,aşklarımı,
bütün sevdalarımı ardımda bırakarak
Menzile yürüyorum.
Aslında kıskanıyorlar,baksanıza
nasılda koşup gelmişler bu son yolculuğumda,
nasılda doldurmuşlar caminin rıhtımını.
Rıhtımda gemi demirlemiş inen yok binende
benden başka.
Bugün tek yolcu benim.
Kimsede çıt yok,benim konuşmamı bekliyorlar.
İnadına konuşmayacağım,konuşurmuyum artık.
Biraz önce bensiz namaz kıldılar.
Şimdide karşımda duruyorlar.Namaz kılıp
gönlümü alacaklar.
Bıraktım söz hakkımı İmam efendiye
ne söylerse kabulümdür.
Hatta sizin de varsa söyleyecekleriniz başım üstüne.
Bakmayın gemide yalnız olduğuma
son krallığımı yaşıyorum eller üstünde.
Birbiriyle yarışıyor,omuzlamak için herkes.
Son gemi alırken rıhtımdan demir,ak güvercinlerle
gökten rahmet ve dillerden tekbirler dökülür.
Meçhullerin deryasında okunur dualar,
gelir birbiri ardına Yasinler Fatihalar.
İşte geldik son durak,yol meçhul ve uzak,
Dualarla indirdiler sarayımın mahzenine yavaşça,
çözdüler bayramlık beyaz giysilerimin kemerini
tahtalarla kapattılar bedenimi,
naılda biliyorlar benim ağaçları sevdiğimi.
Örttüler üstümü kara toprakla,onunla da dosttum bilirsiniz.
Öldü sanarak bırakıp gittiler,
Ötelerden kimsenin haberi olmadı.
Üstünde adım yazılı dikili bir taşla
bir yığın toprak
birde sevgiyle işlenmiş amellerim kaldı benimle.

Hüseyin Çiftçi Mayıs 2008