Son yolculuk Şiiri - Abdülhamit Aydın

Konuldu kefene
Alındı omuzlara
Cıktı, son yolculuğa
Dönmemek üzere

Açııldı çukuru
Gömüldü kara toprağa
Cıktı, son yolculuğa
Gelmemek üzere

Ardında kaldı üç beş kişi
Hayatta iken herkes dosttu
Cıktı, son yolculuğa
Bitmemek üzere

Anlaşılmadı değeri, varken
Geç kalındı gittiğinde de
Cıktı, son yolculuğa
Unutmamak üzere

Kalmadı kar, dünya isleri
Kimi şişler kimi fişler
Cıktı, son yolculuğa
Kalmamak üzere

Anıldı, her yıl dualarla
Bir ihlas bir fatiha yeter
Cıktı, son yolculuğa
Cennet’e girmek üzere