Son yolculuk Şiiri - Ahmet Kurnaz

İsterse güneş batsın, ay doğmasın bu gece,
Ben her şeyi bırakıp, bir yola çıkacağım.
Belki de aşıkârdan veyahut da gizlice,
Dostlarımın yüzüne, son defa bakacağım.

Tren çığlık çığlığa kopacak istasyondan,
Gideceğim, görmeden sallanan mendilleri.
Her şeyden kaçacağım, kaçar gibi oyundan.
İçimde duyacağım artık, gurbet elleri.

Ben gurbeti duyarken, beni kimler duyacak,
Yoksa kendi dünya'mda yalnız mı kalacağım?
Ya up uzun yılları birer birer sayacak,
Ya da kısa ömrümde dertlerle dolacağım.

Dağlardan geçiyorum karanlığı yırtarak,
Bir an gözüm trenin camına takılıyor.
Yine yağmur yağıyor, zaman zaman artarak
Uykumda kaçtı birden ve canım sıkılıyor.

Neler rüşünüyorum, neye kafayı taktım.
Bu sessiz gidiş niye, bende anlayamadım.
Bir mechule yöneldim ve bir mechule aktım.
SON YOLCULUK GERÇEĞE, ÖLÜME ADIM ADIM.

08 EKİM 1993/Toroslar