Son Yolculuk Şiiri - Mesut Yüksel

Mezarlıkta
kalabalık sessizce birikmişti.
Rüzgâr eski çınarların dallarında
hüzünlü bir nağme gibi inliyor,
yapraklar titreyerek fısıldıyordu vedayı.

Yeşil örtülü, ayetlerle nakışlı tabut
omuzlarda süzülerek ağır ağır ilerledi.
Hoca, gönül yakarışıyla dualar yükseltirken
insanlar huşu içinde
gözleri donuk bir ibretle dinledi.
Herkes tek bir nefesle “amin” dedi;
o iştirak, duanın ebedi mührü oldu.

Tabut usulca açıldı.
Bez kefene sarılı beden
bakışlardaki derin tefekkürle birlikte
yavaşça indirildi
kadim toprağın kucağına.

Üzeri tahta omurgayla kapatıldı.
Herkes, son vazifenin ağırlığıyla
kürek kürek toprak döktü çukura.
Toprak, yaşlı ellerin emriyle
yavaşça kayarken,
gökler de derin bir sükûtla eşlik ediyordu;
sanki bulutlar bile ağlıyordu sessizce.

Kalabalık dağıldı;
hoca bir süre yalnız kaldı.
Birkaç sûre, birkaç hatırlatma ile
ayrıldı oradan hürmetle.

Her yer, ölümün o derin sessizliğiyle doluydu.
Yalnızlık, soğuk bir yankı gibi çınladı
parlayan beyaz mermerde,
o soğuk aydınlıkta.

Ve zaman
bir anlığına durdu;
sonsuzluğa kavuşan
o huzurlu, o derin dinginlikte.