Son Yolculuk Şiiri - Kadri Yamaç

Bir erguvan mevsimi, renkler
Dans ediyor, mor salkımlı evde
Güneşin altın ışığı

Ruhumu saran huzur o an, ansızın
eriyor
Katı bir sessizlik
Ürperiyorum
soluyor tüm renkler

İki adım ileride
Hemen girince eve
salona inen iki basamak,
mermer
Hazan yaprakları çapıyor ayağıma
Mevsim hızlanmış, bir telaş
Ne görsem kül rengi
Kış gelmiş sanki
üşüyorum

Kamçı gibi bir acı şaklıyor yüreğimde
Bir münzevi belki yazık
Menzilinde bahçenin
Bir veda yemeği hazırlığı
Son yemek olmalı
evdeki bu rayiha
bir ölmeye

Yok erguvan
Mor salkımsız
Çimensiz
Kan çekiliyor
Katı ve fersiz

Görüyorum bu artık son dem
Koridorda tütsü kokusu
Ve gecenin kanatları
Lütfunu esirgeme tanrım
Titreyen senada
o latif soluk el
buz tutuyor dalları
Ve her fani gibi açıyor
bir gümüş yelken
Eşliğinde uzaklaşıyor çaresiz
o alıcı meleğin