Son Yolculuğun Şiiri - Neriman Ertem

Bir yatak serilmiş sana, gökyüzünde.
Melekler sarmış etrafını, sessizce.
Dolanıyorlar dört bir yanında kanat, kanat.
Güldürmek istiyorlar gönüllerince.

Gülemiyorsun.

Yüzündeki çizgiler, soluk mu soluk.
Evine yerleşmiş anılar, ölümsüzce.
Duvarda resimlerin, bakıyorsun güleç güleç.
Duaların en güzeli, okunuyor dudaklarda.

Duyuyormusun.

Bir bulut düşmüş üstüne, ince ince.
Ekmek kavgası bitmiş, tükenmiş tüm davalar.
Dünyanın güzelliklerini, sermişler önüne.
Bembeyaz düşler içerisine sarmışlar seni.

Göremiyorsun.

Kalbini susturmuşsun, acımasızca.
Gözlerini kapamış, kendine saklamışsın, yeni dünyanı.
Kulaklarını tıkamışsın, duymuyorsun feryatları.
Tüm sevgiler yüreğinde toplanmış, biliyorsun.

Ve gitmek istemiyorsun.

O güzelim tahtta, melekler sarmış seni.
Saçların dökülmüş omuzlarına, ipek ipek.
Kevser şarabını vermişler, yudum yudum, içmişsin.
Cenneti göstermişler, misk gibi kokularla yunmuşlar seni.

Ne oldun bilemiyorsun.

Yağmur sicim sicim, toprak ıslak mı ıslak.
Koynunda sakladığın vicdanın, bir hoş ki bir hoş.
Minarelerde dualarla, gecen dönmüş gündüze.
Ve sonra. Kazmışlar toprakları, haydi gel dercesine.

Nedir diyemiyorsun.

Gece lamban baş ucunda, yanmış sabaha kadar.
Ömrünce sevdiklerin, hepsi yanında.
Evin dolmuş taşmış, kapılar açık.
Kollar kanat olmuş, sarmışlar seni.

Gitmek istemiyorsun