Son Yolcu Şiiri - Mehmet Nacar

Girenler kaybetti çıkacak yolu,
Boynunu bükerek kaldı içinde.
Pınarın gözünden beslenen gülü,
Kökünden sökerek kaldı içinde.

İlk giren sandı ki, kalır ebedi,
Keyfince dağıtıp mekânım dedi.
Tanrının yaptığı kutsal mabedi,
Temelden yıkarak kaldı içinde.

Gizemli kovanda bal yapan arı,
Kirpikle yıkadı mermer duvarı.
Saçları uçuşan melek süvari,
Zirveye çıkarak kaldı içinde.

El âlem gülerken garip halime,
Hüzünbaz şarkılar doldu dilime.
Sevgimin bulutu sevda çölüme,
Yağmurlar dökerek kaldı içinde.

İlahi süslerle dergâha gelen,
Kurduğum cenneti yıkmayı bilen,
Yalandan ağlayıp gözünü silen,
Gülşeni yakarak kaldı içinde.

Beklenen son yolcu kapıdan girdi,
Gizemli mabedin sırrına erdi.
Duvarda parlayan resmini gördü,
Diz çöküp bakarak kaldı içinde.