Son Yolcu Şiiri - Emine Genç

Susmak aşkın dilidir.
Konuşsam yanacak belki koca bir Şehir.
İçimde gizlediğim sürece
Hayat bulacak bu şiir.

Mevsimsiz; yıldız döküyor göğüm.
Bundan böyle
Belki varım, belki de yoğum.
Sen yakınım, sen uzağım.
Sen benim candan öte canım!
Nasıl yok sayıyorsun?
Nasıl kıyıyorsun bize?

Bir gün anlarsın, şefkatin
Ne kadar kucaklayıcı olduğunu.
Anlayışın saygıdan geçip
Sevgiye varacağını, anlarsın.

Hüznüm, sevincim, kederim.
Bambaşka bir his bu.
İçimden bir şeyler kopuyor
Sanki
Ruhum benedimi terk edecekmiş gibi.
Hep gurbetteymişim gibi.
Susuyorum
Özlemler birikiyor kulbu kırık testimde.

Yüreğim kıvrım kıvrım
Bir sen vardın canıma yakın.
Şimdi sen de bana dargınsın.

(Hayat! Çekilecek gibi değilsin.)

//...Zor olduğun için sevdim, sen kolay olanı seçtin...//

Bazen öyle daraltıyorsun ki beni,
içimde hiç bir yere sığdıramıyorum seni.

Sevene sevdalıyız, görmeyene kör
Duymayana sağır yüreğimiz.
Aldırmayana, aldırmayız!

Sözlerin gibi sevgin de yalan!
İnanmıyorum ben bu Aşk'a.
Kelâmın başka.. eylemin başka.

Kabullenmek gerekiyor bazen
Bittiğini bitebileceğini.
Her güzel şey gibi, Aşkın da
Bir sonu, olduğunu olabileceğini.
Seni yüreğimden uğurluyorum bu gece.
Elveda! Adı AŞK olan son yolcu.

Dil-ruba 25 Eylül 2014 / 23:30