Son yolcu Şiiri - Zafer Nuhoğlu

son yolcu

alemi ervahtan böyle doğmuşum,
iksiri sevdanda beni bulmuşum,
topraktan gelmişim ve doğrulmuşum,
al götür canının çektiği yere,

dostları terketti hep üçer beşer,
her vuslat düştüğü sinede pişer,
sen yoldaş olmazsan sırt üstü düşer,
son nefesinin yettiği yere,

vuslatı içinde berrak, tertemiz,
çıplak bedeniyle yetim, kimsesiz,
bırakma makbere böyle sahipsiz,
ardından göz gezdir gittiği yere.

hiç uzak zannetme, ışık göründü,
o delikanlılık, evvelsi gündü.
güneşinden sonra mehtapta söndü,
karanlıklar doldu yattığı yere.

gel beni dinlede seni razı et,
veren el alandan evladır elbet.
üç kürek toprak at, sonra da terket,
tevhidi kelamın bittiği yere.

z.n. çanakkale / 2020