Son Yolcu Şiiri - Ayhan Selçuk

rüzgarlar esiyor bahçemin kanatlarına
tül tül üşüyorum sobamın kenarında
ve nedensiz olup düşüyorum nehir kenarlarına
kırık eller kolsuz gövdeler içinde

şaşkınlık nedir bilmiyorum
ne için söylenmiş bunca kelime sanki
kaçı anlamsız kaçı da sensiz
niye yazılmışlar defterime şekilsiz

ya hayat dediğiniz nedir sizce
ya peşi sıra gelen taçsız başlar
kurbansız vatanlar, kılıçsız ülkeler
var mı ki dünyada sorgulanmamış gerçek

nasılda kayboluyorum gerçekler içinde
nasılda yokum nasıl da sakin
niye ölmüyor sanki bir ceset
bir ceset ne bekler yürüyen başlar içinde

bir sahtelik kaplıyor masmavi gökyüzünü
oysaki hiç böyle olmamıştı elbisem
hiç kırmızı giymezdi yüreğim
kan rengi olmazdı bahçemdeki nilüferim

ne denir bu söylediklerime
ne dene bildi ki sahi
hepsi aynı gerçeği kabullenmişti
hepsinde aynı matem yüreklerinde ikindi vakti

söylenmemiş ne çok şarkılarım vardı oysaki
coşkun denizler gibiydim hani
fırtınam kopmasındı bir gece vakti
taşlar üstünde kalmazdı ısınan ellerimiz

bir sen anladın söylemeden kıvrak dilim
bir sen tanıdın beyaz defterimin yollarını
işte anladın, işte bildin vede sonsun bilesin
bildiğim vede ezberletildiğim tek gerçek buydu işte

hiç uğurlayanım olmayacaktı
hiçte olmadı ya
en son giden yolcu vede sahipsiz
son vagona binen son yolcu benim