Son Yok Şiiri - Leyla Engin

Çaresizlik, umutsuzluk ve güçsüzlük,
Ellerinde gamlı mendil ile, bedeni istila edip ölümle
Halaya durduklarında
Ürperdi ürperti enlerin en tepesinde
Dip de neymiş
Kulağın börtü böcek sesine odaklanmışken
Dolandığım yollar
Zaman boşluğuna çıktı bir bir
“Keşke” demedim hiçbir vakit
Vakit, bende kurulu yaşam
Ufalıp ufalıp zerre olmam toprağa minnet
Taşımak lazım asi beyni
Asil yüreği
Gerisi gündüzü kovalayan gece
Ateşiyle yanan ateş böceği
Gözüyle bakışan baykuş