Son Yeminim Bu (Son Çırpınışım)

Son yeminim bu, son çırpınışım
Yakînen gördüğüm son iyi şey
Bundan sonrasına ermez
Ne aklım, ne ömrüm
Tekrârı yok çığlığımın
İyi dinle yetim rüzgarlarımı
Ağlamazsın ama
'Vay be! ' dersin belki
İyi bak kimsesiz yağmurlarıma
Islağı tende kezzap
Yürekte azap
Her damlası yorgun, her damlası bîtap
Bir ney sesinde buldum seni
Tef zilinde yitirdim
Toprağa saklanmış uykularım
Yastığım allâh'a emânet
Rüyâlarım Cebrâil
Son kez gülüyorum yüzüne güpegündüz
Son kez
Ardıma bakmak hayâl
Prestiji yok bu işin
Son yeminim bu, son çırpınışım

Ayaklarımda iman var
Zayıf değil bu sefer
Artık 'dön' desen nâfile
Duvara döner gibi
Ve döner gibi bir kaşık kokmuş irince
Ben seni sende kaybettim
Ben seni tende de kaybettim
Sesin köpek uluması gibi
Bakışların bir çakalınkiler kadar zorba
Tutacak tek dalın kalmamış
Kurumuş gövdende divâne
Olmaya hevesim yok
Bir damlayla yeşereceğini bilsem
Bir damlayla yeşereceğini
Duâ etmem ile ki
Sevinçten ağlayayım hiç olmazsa
Dilinde riyâ
Dilinde rüyâ
Olmaya hevesim yok
Ayaklarımda iman var, olmadığı kadar güçlü
And olsun ki
Şart olsun ki
Son yeminim bu, son çırpınışım

Tenine hasretmişim, hâşâ
Seven olmazmış beni senin kadar âlâ
Ne âlâ, ne isâbet
Sevmesin de senin gibi sevecekse şâyet
Bir âyet
Yetti bilmeye
İdrâk-ı hubb-u hubûb-u beşeriyyeyi
Sen hâlâ yaya
Sen hâlâ ukalâ
Her serzenişin şuursuz
Her serzenişin boş
Şimdi söyle
Bildiğin en güzel şarkıyı
öyle ya
Kurtuluyorsun mâliki olduğun en büyük dertten
Ey bildiğim en hainin ardı
Bak gözlerime, yaş yok tek damla
Bak sözlerime, yas yok tek cümle
Ben Seni Ferhat2ın deldiği dağda bıraktım
Bir yanını yıktım
Bir yanına 'GİRİLMEZ' levhası çaktım
Duymuyorum artık sana
Ne merhamet ne hışım
Bu son yeminim, son çırpınışım
Ve artık
Seni sevmiyorum

(İstanbul - 14,07,09)