Son Yaprak Şiiri - Nuriye Akyol

Bir Eylül sabahında, yere düştü son yaprak
Hoşçakalın demeden bir kalem daha küstü.
Sevgiyle kucak açtı, hoşgeldin dedi toprak
Biliyorum çok yordu seni mezarın üstü.

Karabağdan gelmişti dedeleri Sivas'a
Suyundan kuvvet aldı, toprağında kökleşti
Ben bir Türk'üm diyordu üstüne basa basa
Yüreğinde ki sevda imânla kemikleşti

Onu çileler değil, milletin derdi yordu
İz bıraktı geçtiği her yola rehber gibi
Hakikat nidasını sağırlara duyurdu
İlim de derya idi, uçsuz bucaksız dibi.

Mürekkep tükenmedi, kalemin ömrü bitti
Kurudu bir sevdanın çağlayan şelalesi.
Gel dedi Yüce Mevlâ, çektiğin çile yetti
Bizlere kadar düştü, şairlik ihalesi.

Yavuz Bülent Bakiler anısına rahmetle.