Bir zamanlar sevmiştim gözlerinin nemini,
Hüzünler kuruyunca halime gülmek varmış.
Seven ömür boyunca bir rüyaya dalarmış,
Uyanınca anladım yalanın gizemini.
Dolaştım Tekirdağ’da, Konya’da, Karaman’da,
Ankara’da, Antep’te izlerini aradım.
Gözlerimde hayalin hüznüne adım adım,
Yürürken konakladım İstanbul denen handa.
Bundan sonra gelsen de seni yok sayacağım,
Alıştım yalnızlığa, alıştım sensizliğe,
İzin vermem sevdada dinsize, dinsizliğe.
Varsın yıllar boyunca tütsün gönül ocağım,
Acılar yüreğimde yılan gibi kıvransın.
Sen ki, benim ömrümde kandığım son yalansın.
Kayıt Tarihi : 18.8.2010 17:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Güçlü kaleme saygı ve dostlukla...
Saygımla.
TÜM YORUMLAR (16)