Son Vuslat Şiiri - Lokman Hamitoğlu

SON VUSLAT

Çatısız evlerimize yine bomba düştü.
Yine kurşun düştü payımıza.
Tırtıl tekerler kocaman delikler açtı duvarlarımızda.
Yine barış yine ağlamaya başladık.
Ve canımız yanmaya başladı geceler boyu.
Lakin üzülmüyoruz!
Biz Rabbimizin katında rızıklanacağımızı umut ediyoruz.
Ve bazen arz’a inmeyi…
Sevdiklerimizden uzak olduğumuza da üzülmüyoruz.
Zira bizim için dünya hayatının ayrılığı,
Bitmeyecek vuslatın son ayağıdır…
Yani göz açıp kapama…
Yahut küçük bir uyku;
Kaylule gibi…

Lokman HAMİTOĞLU