Son Vuslat 2 Şiiri - Sefer BAKIŞ

Yarattığın şeylere bak Ya... Rabb,
Taş, Toprak, Börtü, Böçek, Bitki, Çiçek.
Buzda yaşayan canlı, ateşte arınan hayat,
Hepsi sanki senden bir ayet.
İnsanlar bir cüz,
Hayvanlar bir cüz,
Kainat bir cüz,
Bilmem ki neden?
Gözler kör, Kalpler sus pus, Diller lal-ü lal.
Dünya derdine düşmüş,
Halife kıldığın insan.

Oysa sana yakarışımı iletecek,
Ne telsiz, ne telefon, nede Ulak'a gerek var.
Sana ulaşmak için;
Ne mansur'un kanla aldığı abdeste,
Ne Papaz'a, ne Rahip'e, Ne Dede'ye, nede İmam'a gerek var.
Senin cennetinde;
Ne Kilis'e, ne Tapınak, ne Cem evi, Nede Cami var.

Gökler yıkılıp ta....!
Parça, parça meteor yağmuru olup dökülmeden önce,
Şebb-i aruz demiş ya...!
Mevlana buluşmaya,
Uyanda gör insanoğlu,
Batını, zahiri gözlerle bu alemi,
Zira bu tadacağın ilahi bir vuslat.

Olmasın kabrimde ne beton, ne mermer, nede taş.
Toprakla yoğrulup yok olsun dirileceği güne dek bu Naaş.
İsrafil'in suru ile mahşerde beraber olacak ya...!
Ana. Baba. Bacı, Kardeş ve sevgili Eş.
Ağlamak yakışır mı ki?
Aşık ile Maşuk'a,
Artık bu bir veda değil,
Son Vuslat

Sefer Bakış
25-Ekim-2010