Son Vurgun Şiiri - Mehmet Talha Onuk

Bahsine kanmıyor dil
Gölgesini aydınlatmıyor kandil
Yarı aç \ yarı tok zamanlarda
Bir yudum su lezzetinde
Dağ patikasında
Dikenler içinde belki
Gecesinde güneş yüzlü ay gibi
Derdime düşman dostun duası var

Karların ortasında ışık satan güneşlerle
Kaç kanat kırdık, bilemezsin.
Zamanda çırpınıyor iradeler
Akrep sesleri İsrafil kulağında uğulduyor
Şuuru üflüyor rüzgar; bilmelisin.
Gün doğumundan kaçıyor sabahlar
Gecenin koynunda merhamet arıyor

Sefası sürülüyor tarlada toprağın
Ölenlerin ardında bitmeyen hikayeler
Zakkum açmış yolların durağından
Şerbet kokuları yayılıyor.
Hangi güvercin fermansız kaldı yokluğunda
Hangi ferman kanatsız kalmış
Sen yorulma

Gözlerinden sürgün yiyen deniz
Dalgalı saçlarında hükmünü süslüyor
Esaret yakar yuhunu yakamozlarla
Suyu zindan gören mahkum
Bilemez celladın gözyaşlarını
Bilmez derin sofralarda yenilen son vurgunu
Dalgalar kırıyor ömrünü ömrüm üstüne
Kumsala varmadan bilmelisin.