Son Vurgun Şiiri - Yusuf Yoldaş

Adında yalnızlık gizli yağmurların
Ötelerde gizli bir hayalin peşinden
Bakar kalır gözler uzaklara
Ne öteler gelir
Ne de gözler yeltenir gitmeye
Kapılıp giderim bazen ardından sellerin
Gittiğim yerde hep aynı biter hikayeler
Gözler yorgun
Ufka serili
Kalpler yorgun
Aşka küseli
Bu kez nedensiz bir veda gibi
Sessizce yanıyor gün batımı
Bir bir kayboluyor alevleri
Susuyorum…
Anlamsız gözlerle bakıyorum bu gidişe
Yol suskun
Ben suskun
Öylece kalıyorum
Ötelerden esen bu eski rüzgar
Alıp götürürken uzaklara
Kalmakta ısrar ediyorum
Yol yorgun
Ben yorgun
Öylece kalıyorum
Yılları alsa da bu bekleyiş
Bekliyorum…
Bekliyorum ama ne olur
Sormayın bana yarını
Korkuyorum.
Eriyip gidiyorum geçmişin harabelerinde
Sokaklar yıkık dökük
Çığlıklar deli
Işıklar sönük
Bir yüzüm yorgun
Bir yüzüm geriye dönük
Bir daha yanar mı yağmur nağmelerinin yıkadığı gözler
Bir daha bakar mı böylesine içten
Haykırır mı delicesine çarpan yüreğin çığlığındaki sözler
Söylenir mi bir daha böylesine derinden
Ansızın yakalanırım bazen sözlere
Sözler gelip gider
Hayal mayal takılırım gözlere
Gözler yanıp söner
Ben yine aynı yerdeyim
Anılar ezer geçer
Bu son vurgun
Toparlar mıyım bilmiyorum
Yarın çok uzak. Korkuyorum…