Son Vakit Şiiri - Türkan Duru

SON VAKİT

Akrebin
Yelkovanı öptüğü vakit;
Kadranı çatlıyordu duvarların
Çatlaklarından sızıyordu saliseler
Paçalarından tuttu saniyeler
Boynundan göğsüne
Kasıklarına kadar zehrini üflemişti.
Zemberek diretmiyor titriyordu ruhunda
Kayış kopmuş tersine akıyordu dünya
Sendeleye sendeleye yelkovan
Akrebin koynuna daldı
Daldı bir şiir edasında
Ve gece gibi hoyrat
Sevişti sevmişti.

Dayanıyordu tersine dönen dünyaya
Direniyordu ruhundaki acısına
Daha baştan çıkarıcı olamazdı
Varmıştı acıyan yanıyla zevkin doruklarına…

Bir şey oldu sonra
Bir anda bir şey…
Sonra
Çatladı diye kadranı
İhtişamını kaybetti sandı.
Yelkovan o ya
Zil çalardı etekleri
Ya da çekerdi eteklerini dizinin üstüne
Döner dururdu davetkâr,
Akrebin kanının akış hızının
Kendini geçmesini isterdi
Geceye diretmesini
Aşka dönüşmesini…

İki dudak arasında bir söz de
Sendeledi diye
Utandı zamana toslamaktan.
Acelesi vardı oysa
Kaç tur daha atardı etrafında
Zehirlesin diye kendini akrep
Kaç tur daha dönerdi dünya
Etrafında dudaklarının.
Geceyi yavaşlatmayı planlıyordu
Gömdü tırnaklarını “aşk”a
Bitmesin geçmesin gitmesin
Tatlı bir acısı vardı
Teninde dünyanın tüm zevklerinin…

Yelkovan dönüyordu akrebin etrafında
Akrep yavaş ama emindi yelkovanın aşkından
Yelkovan öldü de aşkından konuşmadı sonra.
Kadranı çatladı diye dünya durdu
Oysaki akrebi ilk o öpmüştü
Ne kadar sürerdi ki o kızılca kıyamet.
Ortada buluşulması beklenen bir vakit
Ortada buluşulması beklenen bir aşk vardı
Orta yolu buldukları yerde ter içinde
Kanları birbirine karıştı zehir kıyamet…

Tersine akıyordu ya zaman
Ve dönüyordu tersine dünya.
Onca vakit kendini aşk sanan akrep,
Yelkovanmış oysa.
Tutmuş kuyruğundan da bırakmamış
Dönmüş durmuş etrafında
Dönmüş durmuş kendinin...