Son Uyku Şiiri - Mustafa Hatipler

İçimde yalnız bir yıldızın
aya sevdası büyüyor,
bilinmez neden
Her yanı deprem, her yanı pusu ömrümün...
Güller bende yaşıyor hicranı,
kuşların telaşı bana,
çöllerin kuraklığı benden,
Ne uzunmuş koşusu ömrümün...

Berkitilmiş ümitler yurdu yüreğim,
zehir- zakkum bir intizar
yağmur, gözyaşı ve ırmak
Bildiği, tanıdığı su ömrümün...
Gözlerine sığdırmak tenha akşamları,
sonra geniş zamanlarda
yaşamak...seni yaşamak
Tarifsiz, bitimsiz tutkusu ömrümün...

Karanlık ıssız bulutlarla çöküyor başıma
yokluğunun duygusu bile
öyle ağır, öyle zor,
Kalmıyor ne hali, ne mecali, ne usu ömrümün...
Yokluğunun nöbet değişiminde
kurşuna dönüşüyor kelimeler
yeniden, hep yeniden başlıyor,
Hiç bitmeyen sorgusu ömrümün...

Türkü söylüyor dağlarımda hüzün,
at koşturuyor elem
ne yapsam harflere hükmedem
Bu yitik mısralar tortusu ömrümün...
Bir bıçak uzanıyor düşlerime,
zaman fanusta kum saati
bekleme, gelemem
Bu son uykusu ömrümün...