Son Uyku Şiiri - Adem Özdemir

Artık tamam olmuşsa vakit, şimdi ne çâre,
Tekrar acı bir beste çalar ince minâre.

Kuşlar yine çığlıklar atar vakt-i seherde,
Ürperti dolar kalplere durgun gecelerde.

Herkesçe ölümdür hayatın en hazîn ânı,
Topraktaki sâkin eve yollanma zamânı.

Bir kuytu çınar gölgesi altında serince,
Son uykuya dalmak bu yamaçlarda derince.

Beyhûde geçen bunca yılın son baharında,
Bekler bizi hicrân, gece, bir yol kenarında.

Son arzusudur sâdece âsûde hayâtın;
Ey tatlı ölüm, sen ne bugün gel, ne de yârın.

13.07.1996 / Düzce

Mefûlü mefâîlü mefâîlü feûlün