Son Uyanış Şiiri - Özdemir Aydın 2

Tüm benliğimi içine çeken bir anafor ve içimde dinmeyen bir fırtına...
Bende olan ne varsa yutuyor birer birer,
Öğütüyor dağ gölgelerimi sıra sıra...
Katledilmiş bir çocuğun benzi gibi soluğum,
Öylesine hoyrat, öylesine vakur,
Ve ekimin kızıl akşam duruşudur duruşum...
Mezarlıkta baykuş muyum,
Neden tüm kapılar bana sürgülü,
Ben hangi amentüsüz günahın cehennemiyim anne...

Ne zaman diz çöküp, el açsam gece zehrini emzirtiyor,
Ne zaman Hak'ka tapınsam gönül ipimi koparıyor,
Ki yeni doğmuş bebek saflığıyla varlığı içime doğuyor...
Her gece titreyen dudaklarımda bir isim, ve vuslat bilmeyen arefe...
Deniz aşmış kuş gibi yorgunum,
Halbuki ben de onun bir kuluyum...

Her uykuya dalışım harâbatta yükselen "essallah"
Her irkilişim "kün fe yekün",
Bir ayet gölgesinde ve bir kutsi hadis hecesinde yakarıyorum, duy, eyy...
.........Ve şafağı kızıla boyayan bir ses duyulur ; "essalatu ğayrun minnennevm, essalatu ğayrun minnennevm"...
Belki de bu benim son uyanışım...