Son Üveyik Şiiri - İbrahim Pataz

İlkbahardır yuva vaktin
Yalnız geldin sen üveyik.
Avaz verip yola baktın
Yoldaş ister can üveyik.

Kuşluk vakti kuru dalda
Gurruklarsın gözün yolda
Eşin kaldı hangi elde?
Yalnızlığa yan üveyik.

Kanadı kanada vurma
Harmandalı dönüp durma
Kendini boşuna yorma
Tükenirken gün üveyik.

Benim gibi gönlü yaslı
Ağlıyorsun sesli sesli
Bitti diye kuşun nesli
Kederliyim ben üveyik.

Beş yıl önce göçtü sürü
Tek başına döndün geri
ELEMİ yıllardan beri
İlk gördüğün son üveyik.
İbrahim PATAZ
21.06.2010 Osmaniye