Son Umut Şiiri - Zümrüt Gözler

Kalemim kırıldı, dayanamadı artık,
Aşkın bu halini anlatmaya.
Titriyorum, sanki soğuk bir aralık,
Az kaldı kelamın ihanetine uğramaya.

Halbuki kazıyordum son gücümle,
Umudumun mezarını, susarak.
Ve bileklerim kırıldı sözlerinle.
Düştü toprağa dizlerim,aktı gözyaşlarım
Mezarımın başında ağladım.
Aklım oyun oynadı bana yine,
Hıçkıra hıçkıra senin için,
Ağladığımı hatırladım.

Devam ettim toprağa gözümü akıtmaya
Hüznümü boşaltmaya,içimi kanatmaya.
Ta ki hissedene dek çenemin ucunda,
Anne eli gibi yumuşak, umudun çiçegini.

Kaldırdı başımı,gömdüğüm eleminden,
Sildi gözyaşlarımı yapraklarının içiyle,
''Gözyaşlarıdır besliyen gururun ateşini,
Ve yine gözyaşıdır büyüten umut çiçegini,''
Dedi gülümseyerek,yüzünü hatırlatarak.

Büyüdü dudaklarımda sana olan tek cümle,
''Sana köle bir kalbi nasıl istersen öyle yak!