Son Umut Şiiri - İsmail Akyüz

Bir serçenin tükenmez ürkekliği var
son ışığını saklayan akşam güneşinde
minicik bir yürek gibi parlıyor gözlerimde
ışıktan renkler düşüyor ellerime tutamıyorum
avuçlarımdan kayıp süzülüyor gökyüzü
kanatlanıp uçmak yakalamak istiyorum
ne yapsam olmuyor her şey boşa gidiyor
kara bir ihanet tüm renkleri benden kaçırıyor
çok geç biliyorum artık hangi mevsimdeyim
hazan rengini tüketen kırık haylaz düşlerde
her zaman aldandığım çırpınışlar içindeyim
dudaklarımdan ağulu bir su gibi akıyor
çığlık çığlık biriktirdiğim eskimiş kederler
içimde kendini inkâr eden sönmüş bir ruh
son bir umutla yalnızlığın gözlerine ağlıyor
ey kör kuyularda unutulan alınyazısı
ey her yanımı saran karanlığın parıltısı
hiç durmayın alın beni dinsin artık bu yürek ağrısı