Son Umut Şiiri - Savaş Kalata

Bir cemre süzülünce toprağa maveradan,
Sahranın yüreğine müzeyyen bahar düştü.
Son umut asırlardır kanayan bir yaradan,
Süzülüp damla damla âna bahtiyar düştü.

Bir hasret ki zamanın deryalarından taştı,
Divane asırların cebellerini aştı,
Sensizlik senelerin üryan yürütüldüğü,
Gönül sahralarımda simsiyah bir savaştı.

Son muştu da sıyrıldı gölgeler arasından,
Canlanıp ceset buldu zamanın yarasından,
Hakikat yansıyınca Hira Mağarası'ından,
O riya sarayının tahtından hünkâr düştü.

Senelerce bu aşkın ırmaklarından aktım,
Çağlayıp çalkalandım nice çağları yıktım,
Hasretin tüm renklerin içinde kaybolduğu,
Masmavi göklerimin ufkunda siyah alkım.

Ey göklerden toprağa süzülen ab-ı hayat,
Hiç böyle bir baharı görmemişti kâinat,
Çağların ötesinden zamana düşen firkat,
Dokundu yüreğime gölgeme efkâr düştü.

Vuslatın burçlarından duaya durdu zaman,
Sabrın iliklerinde yılları vurdu kadran.
Yokluğun aynalarda ruhumun sürüldüğü,
Ya simsiyah bir boşluk ya ateşten beyaban.

Küllerinde can buldu gölgene sığınanlar,
Bir devri devirdiler savrulup dağılanlar,
O şehlâ karanlığın ruhunu saran esrar,
Hakikat rüzgarının önüne gubar düştü.

Hasret bozkırlarında siyah yılkıdır ruhum,
Ayrılık yarasının hicran kavkıdır ruhum.
İçinde asırlardır aşkın öğütüldüğü,
Gönül değirmenin kavi çarkıdır ruhum,

Ey Mekke’nin bağrında zamana açan çiçek,
Gölgende nice sahra ebedi yeşerecek,
Kaderin gözlerinden âna gülünce gerçek,
Simsiyah gecelerin ufkuna seher düştü.

O seherin düştüğü bozkırda tozdur ruhum,
Bu divane tutkunun göğsünde közdür ruhum,
Zamanın yüreğine hicranın süzüldüğü,
Şi’bü Ebu Talip’te asırlardır mecruhum.

Örselendi yüreğim son devrin sabahında,
Nemrut’un kini vardı zamanın nigâhında,
Muhabbet pazarının yaldızlı tezgahında,
Cahile ipek halı alime hasır düştü.

Bir gaflet uykusunun bahrine daldı zaman,
Gönül saraylarında hükümdar oldu nadan,
Ruhumun inleyerek içinde savrulduğu,
Hasret bulutlarının yağmurudur bu tufan.