Son Umut Şiiri - Zülfü Evin

Yıllar önce, küçük yaşlarda başlamıştı,
Bu bendeki orman sevgisi.
Günden güne filizleniyor, dallanıyordu
Kalbimde, ağaçların en dikenlisi.

Bilmiyorum, bağlanabilir miydim? Bir başkasına
Hayat verdim Anadolu’nun üzümlü asmasına.
Çiçekler açmasa benim bahçemde bir gün
Kahrolur, kederlenirdim her gün

Baharda arkadaş olurum bin bir türlü çiçekle
Uğurlarım arkadaşımı, eğer ölürse çelenkle
Bir gün, zamansız aram açılırsa felekle
Biliyorum, örtecek üstümü menekşe ile lale

Tutmuyor ayaklarım, titriyor ellerim
Olsun! Yine de fidan diker, tohum ekerim
Sularım onları her sabah satırlarla
Ey küçük fidan! Bir gün gidersem beni hatırla

Kalmadı çevremde hiçbir kimse
Küçük fidan! Sen de bana küsme
Bağlandım sana, bugünden yarına
Terk edip sen de umutlarımı kırma