Son Umut Şiiri - Müjdat Bilgin

artık unutmuştu göğüs ısısını
serin rüzgârlarla avunurdu sadece
esintilerde savrulan kırıntılarda yoktu gözü
yokuşunu bitirmişti hayatın

tam tepede gördü o ışıltıyı
savurdu hızlıca avucunu umutla
ve yakaladım sandı, sıktı yumruğunu

açmadı hiç elini
ya kaçarsa diye
göğsüne bastırdı şiddetle
sevdi, kokladı
bakmaya bile kıyamadı uzun süre

sonra merakına yenildi
gözleriyle de dokunmak istedi ışığa
avurdu gökyüzüne dönük
usulca açtı sıkıca kapattığı avucunu

ayasına sabitlendi şaşkın bakışları
avucu boştu, bomboş
ışıltı yanılsamaydı
yakaladım sandığı nesne ise
havaydı
havaya savurmuştu elini

boş elleri böğrüne kilitlendi bu kez
başı öne eğik
bakışları donuk
ağır adımlarla yürüdü
aşağıya doğru

21.10.2014 – İstanbul