Son Umut Şiiri - Şükran Atalar

Güneşin her yüzünü gösterip
Yağmurun sırtını döndüğü bozkır..
İşte beni oraya diktiler bir fidan iken
Yok olmam için teslim etmişlerdi beni bozkıra
Bilirdim…
Ama ben savaştım,yeşerdim her şeye rağmen
Şimdi koca bir çınarım
Ve gördüm ki yaşamak yeşermekten daha zormuş
Bu terk edilmişler şehrinde..
Yalnızlık öylesine kemirir ki içimi zaman zaman
Ayaklarımın dibinde secde eden otlara muhtaç olurum
Onlar da rüzgarın şehvetine aldanıp sırt dönerler bana
Oysa rüzgar sadece yolcu
Bense hancıyım…
Bilmezler..
Aslında bilirler riyakardır hepsi..
Ah toprak bırakmazsın ki
Gideyim köklü ağaçların olduğu diyarlara..
Ya gökyüzü? ?
Yok senden yardım istemem
Bilirim sakladığın yüzlerin var güvenemem sana!
Off kaçış yok anlaşılan
Son umudum sensin yıldırım..
Düş üzerime tüm ağırlığınla
Yak dallarımı,bedenimi,köklerime varana dek!
Bırak devam etmesin soyum meyvesiz ağacın bile
Taşlandığı bu yerde…
Sen onu boşver. Haber verme sakın aniden gel.
Aniden..
Kurtar beni bu ateşi bile soysuz cehennemden…
(22/06/07)