Son Ülke Şiiri - Ataullah Kalaycı

Gamperver yüreğim yorgun el sallamaktan
Öğrendi her gidişe asılmayı yürekten
Her yolcu bir hüzünlü tebessüm alır da gider
Her gün yorgun bir yolcu gözlere mühürlenir

Hancıyım; her dem yolcu uğurladı yüreğim
Öğrenemedi bilemedi merhabayı
Her gün hançer yemekten firaktan
Hiç bilemedi yüreğin derununda neler var
Gamlı bakışlarında kimbilir ne tozlu yollar
Sis, düğüm, hıçkırık ve sızı bilir
Bilmez ki nedir hoş kokulu lâlezarlar…

Hancı yüreğim yolcu ol da gör
Her an başka bir ipliğe tutunmaktan
Ve nisyan bakışların hercümerç telaşından
Uğrak yeri bulmanın aşina uğraşından
Lâlezarı dikenlerden korumak ne zor
Ayaklarında sarmaşıklar
Sanırsın her köşebaşı bir kervansaray

Bahçeye bülbül girmiş ne gam
Onu da kanatırlar yüreğinden
Aşkı perverde edemezler günbegün
Gülün mis rayihası dikene mağlup olur
Ve bülbül güle meftun ürkek bir ceylan şimdi
Adını andığında yüreğinden yaş gelir.

Bahçene girse bülbül dönüp bakma ardına
Bırak güle sığınsın hüznün yokuşlarında
Sen sığın yürekteki en güvenli limana
Çekip götürsün seni bembeyaz bulutlara

Hüzzam çığlığı atar bir güvercin derinden
Ah eder de bilemez nedir yitip de giden
Ona düşen bir bakış her gidenin ardından
Ve sonsuzluk hasreti kırık kanatlarından

Her yolcu yek diğere yabancı bir esirdir
Aşina bir soluktur arayışı teninde
Dur yolcu sen sonsuza açma pencereleri
El salla boşluklara giderken son ülkene
Artık hüzün yok sana ukbanın gölgesinde...