Son Uğurlama Şiiri - Osman Velioğlu

Bu senin kaçıncı gidişin böyle,
Yılları dolayıp bahar-ı ömre.
Tekrarı mı olur geçmişin? Söyle
Otuz üçüncü kez düşerken cemre.

Ne yağmur başlıklı mevsimler geçti,
Senin al yazmana nispet ederek.
Gençlik susadıkça hayatı içti,
Bomboş saatleri sensiz güderek.

Ya Sabır’lar çektim her anışımda,
Kıvrılıp sokarken beynimi gece.
Bir sinsi ateşti,kor…Yanışımda
Dumanım olmuştu o iki hece.

Düşler vardı sunam, özgür ruhumun,
Seninle beraber şehvet duyduğu.
Düşünlerim vardı, bin uçurumun
Olmayan sonundan korku soyduğu.

Yıkılmışlığımın son dayanağı,
Bir ürkek bakıştı.Şimdi yok oldu.
Fikr-i umanımın sendin sunağı,
Artık o sunağa ölüm sokuldu.

Güle güle yavrum, ardına bakma,
Görebileceğin iki katre yaş.
Hayatını yaşa, canını sıkma,
Düşünmeye değmez bu beyni ayyaş.

Tarih yazmamıştır; iki zıt hissin
Böylesine korkunç kesişimini.
Bir nokta koyalım, burada bitsin
Bozalım tek ayak üstü yemini.

Yani can çiçeğim, zaptedemediğin,
Büyük nefretini yüreğine as.
Benim yaşadığım, senin güldüğün
Umarsız aşkıma yorgan olsun yas.