Son Tren Şiiri - Mözgür Özbek

SON TREN

ya ben erken geldim yada günleri şaşırdın
sanırım saatin yanlıştı yine uyuyup kaldın
olmadı işte kalktı son tren istasyondan
sanki üstüme taşlar yağdı dağlardan
yağmurlar çöktü kara bulutlardan
sensizliğe ağlayıp her damlası can yakan

biletler buruştu ellerimde
elimde valizim kulağım anons seslerinde
sen yoktun görünmüyordun menzilde
bir el hissttim ensemde
heycana kapıldım titremeler oldu yüreğimde
umutla döndüm arkama sensin diye
oysa yanılmıştım tren görevlisydi gülümseyen
kalmasın son yolcular kalkıyor tren diyen
haykırmışım sessizce dur diye
bir yolcu eksik bu trende

aslında ne hayallerimiz vardı
beraber olup el ele tutuşacaktık
kıskandıracaktık durakları
pencereden bakareken yakacaktık sigaramızı
yüreğimizden bir nara kopacaktı
biz geliyoruz ey sevdalı şehirler
biz geliyoruz menekşeler güller
zar eylemesin sussun garip bülbüller

kaybetmiştim kendimi yalnızlığımın içinde
oturacak koltuk yoktu gözlerimin önünde
bomboştu sevda treninin vagonları
hedefte yine hayal kırıklığı vardı
bu ilk değildi sonda olmayacaktı
umutlarım hain kadere hep yenilecekti

ağır ağır uzaklaştı zalım tren
hayaller süzülüyordu gözlerimden
sanki dünya kararmıştı birden
kapattım gözlerimi eski resmin düştü ellerimden
son durağa gelmiştim bir ses geliyordu mechulden
rayların sesiydi kulaklarımı çınlatıp inleten
beni benden alıp dertler durağına götüren

ne yapsam geçti iş işten
çıkmıyorsun aklımdan fikrimden
şimdi pınar olup yaş dökülür gözlerimden
bir mezar kazacağım artık en derin yerden
demet demet çiçekler ekeceğim en sevdiklerinden
yaralı sevdamızı gömeceğim beyaz bir kefenle
dualarım süzülecek gökyüzünde
geleceğim sana ahirette
bu dünyadan kalkan son trenle

m.özgür özbek