Son Tren. Şiiri - Kemal Müftüoğlu

Son trendi bu ayrılan
Arkasından baktığım
Belki de bir seraptı
Kendimce yarattığım.

Bir toz bulutu ile
Kaybolmuştu uzakta
Oysa çok uzun süre
Beklemişti durakta.

Kalakaldım çaresiz
Bir tek yüreğimde sen
Oysa ne çok isterdim
Son trene binebilsem.

Görmedi hiç kimseler
Seslendim el salladım
Yüreğimi koparıp
Bu trenle uğurladım.

Kahreden bir yalnızlık
Çöküyordu geceme
Sahipsiz sokaklara
Mahkum olmuştum yine.

Her katar birer birer
Kaybolmuştu uzakta
Boş yere bekliyordum
En son treni durakta.

Son veda çığlığıydı
Ruhumu çalan siren
İnliyordu raylarda
Ufukta kaybolan tren.