Son Tren Şiiri - Müjgan Asıl Kefeli

Avuçlarımı sıkıca kapatmıştım,
Unutmuşum;
Ellerimin içinde ellerinin olmayışını
Parmaklarımın arasında,
Sıcak sevgi kırıntılarını aradım,
Mutluluktan artan.
Bir yumruk yaptım…
Sıkıca yakaladığıma inandığım her şeyi
Hayal dünyamda harmanladım.

Üşümüştü ellerim
Parmaklarım kaskatı kesilmiş
Kalmamış sıcaklığı sevginin,
Seraplar buz kesmiş…
Kırık cam parçası gibi görünüyor silüetin
Oysa; ressamın tablosundaki harika bir eser gibi
Yedi renkte çizilmiştin.

Bu kaçıncı son tren?
Zaman mefhumu yok olmuş
Hangi istasyonda senli tarihlerdeyim?
Son hatırladığım elimde tahta bavul,
Senle uzaklara,
Bilinmeyen yerlere gidiyoruz
Hedef ebediyet ülkesi ve son sefer.

Yerimiz ayrılmıştı
Geç kalmamıştık oysa senle
Kıl payı da olsa yakaladık diyordum mutluluğu
Buralar ıssız ve bom boş
Ne yolcu var,
Ne yol eden,
Ne gelen var
Ne giden…
Sıkı tut ellerimi! bu artık
Hayatımızdaki son tren

Gamze YAĞMUR.

27.02.2012