Son Tren Şiiri - Hikmet Tekin Arslan

Alıp başımı gitmek istiyorum, yalnızlığım olsun yanımda.
Dilimin lâl olmaktan istifasını kutlamak istiyorum,
Şöyle adam akıllı, volkan patlarcasına çığlıklarla.
Ağlamak istiyorum ama öyle sıradan narin değil,
Öyle bir iki damla kurtarmaz içimde biriktirdiklerimi,
Coşkun, set bilmez azgın nehirler gibi taşmalı yaşlarım.
Kimse olmamalı yanımda, hiç kimse,
Hiç kimse duymamalı, görmemeli bendeki firari beni.
Kendimi kaybedene dek sürmeli kendimle kavgam,
Sonra yığılıp kalmalı ruhum bedenimin içinde tükenmişlikle.
Aynalar küs olmalı bana, hiç yüzüme bakmamalı,
Ya isterse tüm kâinat küssün bana, sanki umurumda mı?
Ben umutlarımı gardan, son seferindeki trenle yolladım,
Ne bahar, ne de yazlar yalnızlık kasabama artık uğramamalı.
Ben alıştım kışın zulmüne,
Her damlayan yağmurla ruhum içimden kayıp akmalı.
Aramasın, kimse beni bulmasın,
Son trenden dün uğurladım içimdeki tüm umutlarımı.