Son Tren Şiiri - Selma Ateşin

Ellerim yarım yamalak,
gökyüzü arıyor düşe sergen,
daluçlarında gözyaşı yalpalayarak,
konak tarıyor,sır katacak.

Umulmaz karelerden kopuyor yaşamlar,
aynalar;
umulmadık noktalardan çatlıyor,bir el;
en umutsuz havada,
katılıp bir girdaba,
sırra kadem basıyor.

son tren bu,
son kaçamak bakışlar,
okyanuslar; tutarsız aşklarla dolu,
dev bir mezarlık,
son sığınaklar belki,
kaçırılan zamanlar...

Ezbere yürütülen zamanlarda,
adlarımız gizli,
sayısız yıldızlar gömülü,
tanıksız kahramanlıklarda,
bu sise boğulu şafak,
tanık gizine gecenin,
yolda kalan sevdalar adına;
öfke nerede saklı,
yasaklı mı?

Gün bulanık duygular yüklü,
su çoğaldıkça yatağında;
ölüm kusuyor gökyüzü,
hüzün;
çimenlerin öbür adı,
sevda,
vurdukça sarpa saran
dumanlı sabahı.

çokluk ölüm içti,
gecenin ellerinden,
en umulmadık yerinde bu öykünün;
ellerinden oyuncakları alınmış kahramanlar,
sessizce çekip gittiler,
ardında ölüm kokusu bırakarak;
günü,
hüzün ettiler...