Venüs tapınağının önünde ağarıyor içim.
Biz yüzlerce defa öldürülüp de bitmeyenlerdeniz.
Bitmeyenlerdeniz çünkü
Henüz öleceğime emin değilim.
Ellerim şahit onlarcasını öldürdüm,
Onlarcasının gözyaşı bulaştı elime,
Ölümlere meyilim var,
Ama belki de hiç ölmeyeceğim.
Biliyordum sona kalacağımı.
Ben hep bilirdim acıların en ağırına layık olduğumu.
Kuşatıldı çünkü yurdumuz geceden sabaha, savaştık...
Kurtarıcısı olmayan bir halkın evlatlarıyız
Ellerim şahit ki onlarcasını öldürdüm.
Biz gibi olmasın diye evlatlarımız.
Ölümlere meyilim var,
Ölümden öteye uğramazsa yollarımız.
Venüs tapınağının önünde ağarıyor içim.
Bir düşünceden kopuyorum,
Gittiğim yer ise cehennemden bir yer sadece.
Fazlasında gözüm yok, bu dünyada kalmasın cesedim bile.
Ölümlere meyilim var,
Ama tabi ölüm dedikleri şey
Bir başka yaşama göçmek değilse.
Töton halkının-tarikatının kim olduğuna değinmeyeceğim. Sadece bu şiiri Roma zulmüne direnen ve sonucunda topluca intihar eden 300 töton kadını anısına yazdığımı belirtmek isterim. İntihar eden son töton kadının kaleminden...
Zelot EkradKayıt Tarihi : 19.2.2021 01:58:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kutluyorum kaleminizi...
Saygılarımla.
Çok teşekkür ederim. Saygı ve selam bizden.
TÜM YORUMLAR (1)