Son Tepe Şiiri - Esin Dinçelli

Zaman, neler sunuyor insana.
Ellerim titrese de, kelimeleri içiyor ruhum, kana kana.
Nasılda seviyor insanlar, o maskeleri,
Maskeler düşünce, çırılçıplak kalıyor ruhları ortada.
Ardı sıra gelense, kendinden utanma vakitleri…

Oysa yalın, olduğun gibi gelebilseydin dünyaya,
Gerek kalmazdı bu hüsranlara.
Gecesi olmayan günleri, sonuna kadar yaşamaya.
Kısır bir döngü içinde isimsiz bir girdaba kapılmaya.
Bir insan nasıl yaşayabilir ki yıllarca bir yalanla.

Sesimi duyan var mı? Diye bağırırken,
Bakıyorsun etrafa; ne bir ses, ne bir nefes.
Bir tek günü bile sonuna kadar yaşayamamış,
Ruhlar, ağır aksak yürümeye çalışan,
Prangalarıyla yalnızlıklara mecbur…

Yaşananların bedeli ödenmiş; hem de çok ağır.
Dillerinde bir nakarat: Geldi geçti, deldi geçti… Ahh! Sevgili…
Bir zamanlar gül tutan ellerinden damlayan kan,
Kırık camlar üzerinde yürürken ayaklar, kan revan.
Son bir tepe daha kaldı ışığa, dayan yüreğim dayan.

Avuç içi kadar bir sevgi yeter O tepeyi kuş uçuşu aşmaya.
Değişir birden dünyanın tüm gerçekleri peşi sıra.
Ilık bir fırtına ele geçirdi kızıl ruhumu,
Uzun zamandır bu gün ilk defa baktım aynaya.
Hoş geldiniz yeni çizgiler, yaşananların izleri.

Duygular eskimiş olsa da cennet mevsimi yakında,
Zorlu bir yolculuk sonrasında, değişiyor evren.
Tazeleniyor ruhlar, ılık bir lodosla eriyor kızıl buzullar.
Heybesinde ki, adına tecrübe denen o ağır yükü sırtlar.

“Bohçacı geldi hanım! Satılık düşlerim var”