Son Telefon Şiiri - Önder Uysal

Bir hafta sesini duyamadan nasıl dayanacağım
Bir hafta sonra tekrar yine arayacağım
Belki son konuşmamız olacak, bitecek herşey
Of Allahım biterken telefonu nasıl kapatacağım?
Belki ağlayarak kapatacağız telefonu
O sıcak gülüşün, telefonu sevinçle açışın
Aklımda içimi ısıtan o güzellik değil
Yüreğimi burkan bir hıçkırık kalacak
Öyle bitecek herşey.
Kendimi hazırladım artık sona
Sesini duymak için elim gitti telefona
Son bir daha, son bir daha...
Vazgeçtim... Arama demiştin
Anladım... Sen artık bitirecektin.
Gözyaşlarım damladı kalemime
Hasret kaldım sesine
Ama korktum... Arayamadım...
Nasıl bir çelişkir bu içinde boğuldum.
Hem duramıyordum sesini duymadan
Dayanamıyordum hasretine
Hem korkuyordum bitecek diye, aramıyordum.
Uyandıracaktın beni en güzel düşümden
Söyle ey sevgili bu bana reva mıydı?
Gözlerimden dökülen yitip giden sevdamızdı.
Pişman oldum... Bitmeden önce sevgilim diyemedim.
Gülüm (isim) diyemedim, güzelim diyemedim.
Bitiyordu artık... uyanıyordum.
Uyanmamak uğruna delice direniyordum.
Gözkapaklarım aralandı
Yüzün bir hayale döndü
Hayalin ışıklara karıştı.
Elimi uzattım tutmak için....gitme diye.
Tuttuğum boşluktu, yokluğundu.
Ağladım arkandan ne olur gel diye
Biri çekip götürüyordu seni olmayan aleme
Rüyalar ülkesine
Çekip ayıran neydi?
Kader miydi?
Kader ikimizin yollarını ayrı mı çizdi?
Mayıs sonunda kapadım gözlerimi
Ekim rüyası böyle çok acı bitti.