Son Sürat Şiiri - Nurettin Pektaş

SON SURAT
Kendİm kendime hayret ederken bazen senin bana hayret etmene şaşırmıyorum
Seni şaşırtmak için bağırıyorum, sen yine gülümsüyorsun,
İçimi ısıtıyorsun
Sana boş gelen sokaklarda dolandım yıllar boyu
Bir boşluğu doldurmak için köşe başlarını sevmiyorum,
Kendi gölgem çıkar diye karşıma
Adımlarken şehri bir uçtan bir uca bilmediğim yerlere gidiyorum
Bilmediğim sokaklara girip kaboluyorum
Belki ben bunu seviyorum bir kayıp oluyorum
Tenhalarda salaş bir kahvehaneye dalıyorum
Hiç sevmesemde buğulanmış camlara resimler çiziyorum
Gece yarısı bir sabahçı kahvesindeyim sahipsiz
Tombalacı bitiyor yanıbaşımda, kaybetmekten perişan
‘’Bana ne kadar çok benziyorsun’’ diyorum,şaşırıyor
İki mılyona beş taş çekiyorum,’’balım yerinde’’iki marlboro cebimde
‘’Ne kadar çok bana benziyorsun’’ diyorum
Bir pakete on taş alıyorum, sırf kaybetmek için oynuyorum bu sefer
‘’Ne kadar çok bana benziyorsun ‘’diyorum
Kaybediyorum ama kazandığım yan cebimde
En demli çayların satıldıgı kahvehanede, en açık ve en şekerli çayı istiyorum
‘’Kibar cocuk’’ diyorlar gülüyorum........
En köşeye oturuyorum her zaman kolanya ve ispirto kokan adamların yanında
Sabahtan beri yıpratatılmış Bulvar gazetesine bakıyorum ‘’ne guzel kadınlar’’ diye
Tombaladan cigaramı içiyorum ‘’ne kotü hayatlar’’ diye
Yinede gülüyorlar, onlar hayatından memnun
Ben sıcak bir eve gidebilecekken ordayım, onlar gidemeyecekleri için burdalar
‘’Hayat hiçte adil değil, hiçbirimiz için’’diyorum
Geldiğim yere doğru yola çıkıyorum
Sokağa karışıyorum yine bir taşı tekmeleyerek yürüyorum
Sakladığım son model arabamla salaş sokaklardan son sürat kaçıyorum
Son sürat geçiyorum sokaklardan, giriyorum eve son surat, yatağıma,sığınağıma
Son sürat uyku istiyorum, son sürat,
Saat üç ve ben son sürat dönüyorum yatağımda çiviler her yerimde
Son sürat çalıyor telefonun alarmı, sabah olmus son surat
Ve hayat bekliyor yeniden değirmeninde öğütmek için
Son sürat kalkıyorum hayata son sürat

2006 istanbul