Son Sual... Şiiri - Yusuf Ziya Leblebici

Darağacında sorsalar,
son isteğin nedir diye!
Geçmişte kalan kat kat elbiselerimin,
rengarenk gravatlarımın zıttına
bembeyaz bir kefende,
kaşlarım çatık
cevap arıyorum son suale...

Mektup desem;
Yıllar, dünlerimi yazdı kalemcesine
Zaten, yarınları da isteyemem
Vermeyeceklerini bile bile.
Seni de isteyemem dünlerimin kadını.
Gecelerin sadeliği,
gökyüzünün maviliği kadar
mutluluk verdin bana.
Yüreğini uzattın
tel tel dökülerek avuçlarında.
Her şeyi paylaştık seninle
bütün dertleri küçülttük
bölüştüğümüz sevgimizi
büyüttük de büyüttük.
Seni isteyemem kadınım
Çünkü; İçimde götürüyorum senin sevgini.

Karanlık dünyayı aydınlatmak için
beyaz boya isteyemem ya!
Ne insanların caddelerde hak arayışını
Ne bebelerin yetmeyen nafakalarını.
Fabrikada sömürülen işçilerin
Tarlalarda sürünen çiftçilerin
Evde, işte ezilen karşı cinslerin
hesabını soramam ya...

Son bir kez geçmişimi istesem
dünyanın daireselliğinde başımın dönüşünü
Yılların basamağında düşe kalka yürüyüşümü
Günahımı, sevabımı bilsem.
Bana sorulmadan dünyaya getirilişimi
Bana sorulmadan geri gönderilişimi.

Sonu benden farksız olan balığın
meze olduğu bir masada
rakıyı da isteyemem.
Ne balıktan bir lokma,
ne de rakıdan bir yudum
Vermeyeceklerine göre,
bir sigara istemeliyim.
Bunca yılı derinden derine
acısıyla, tatlısıyla içime çekmeliyim.

Darağacındaki son suale;
'Bir sigara' demeliyim...