Son Söz Şiiri - Süleyman Altıparmak

Öldü diyorlar
Öldü ama bir bildiği vardı
Bir sevdiği vardı, bir yarası
Oysa o ölmeyi bilirdi yalnız; yalnız ölmeyi

İçinde yüzlerce kelimesi vardı
İnsanların uyurgezer haline
Kalabalıkları yaran suni telâşlara

Sevdi, gözetti ve anladı
Anladıkça geceleşti gölgesi
Anladıkça karardı içi
Başı yalnız gerçeklere eğikti
Yürek sızlatan, iç çektiren

Neyse o acısını anlamadığımız
Onun kederiydi
seyri güzeldi onun acıyla dalaşının
Bir kaplan kadar atılgan
Kuşlar kadar özgürdü
Acılara yüklenirken

İmrenirdi ona öylesine bir hayatı seçenler
Anlamı olması her şeyin
İşte ölümü burada başladı
Anladıkça dünyaya yapışan lekeyi
İnsanların aşılmaz bencilliğini

Demsiz çaylardan nefret ederdi
Ölmenin keyfine varılacaktı
Çayda eriyen şeker gibi
Dünyada eriyecekti bedeni

Yalnızdı, yalnız yatacak şimdi
Ölümün en keyifsiz kısmı bu idi
Buydu işte mezarda bile yalnız olmak
Allah'ım bu ne acınası bir kaderdi