Son Söz Şiiri - Altan İlhan Arslan

Kopan yaprak tutulmaz bir daha
rüzgârı bahane sayar, sakın üzülme.
Can suyum, emeğim, tomurcuğum
yılların zahmeti gidene bitmiştir.
Hani, o yeşilim nerede?
Rüzgâra şarkılar fısıldayan!

Serin geceler bulutlara vermeyen teni
damlalarca suyunu göğün
ruhunda toplayan o can feri.
Bu gövdenin tek nadir, tek Dileği,
bakir gecelerimin yorganı
hani, o aşkın kalbi nere de?

Yeniden yapraklanır dal,
bahara uyacak, doğadır aldatan.
Bir daha can bulacak, bir daha!
Kanayan gövdem olacak,
ardına bakacak gölgeler,
sen solma diye, gölgen de ben olurum.

Mukaddes yeminim, ant verdiğim,
toprağa çakılan köklerim bile,
sökülecek, tanrı izin vermiyor!
Tanrıdan geçmiyor, sözüm gidişine,
son söz sana, yıkıldığım zamandır.