Son Söz Şiiri - Yahya Harbalioğlu

Gözlerin mavi kuş kirpiğin kanat
Uçar bakışların iz bırakmadan
Yanağında bulut her zaman hoyrat
Başlıyor sağanak şimşek çakmadan

Hafif bir depremle titrer al dudak
Bedenin burada bakışın uzak
Yolunda zehirli nice bin tuzak
Kâkülün nasıl da uzar akmadan

Soruların derin cevapların sığ
Derdin yangınına suskunluğu yığ
Sessizlik alevle büyüyen bir çığ
Kül etmişsin aşkı ateş yakmadan

Gelin güvey oldum kendi kendime
Sen köşküne bense gecekonduma
Bir yemin uydurup kandım andıma
Solgun yanağına çiçek takmadan

Gözlerin okyanus bu sevda balık
Kirpikten zıpkınlar çok kalabalık
Sesin buzdan soğuk nefesin ılık
Söyle son sözünü bana bakmadan