Son Sonlan Sonlandır Sonlan Son

-5-

Bu yığında,
o kadar anlamsız gelir ki hayat bazen...
çatlarız...
yaa.

Ve bir bırakırsan büyüsel beşiğine
büyür giderek çatlağımız büyür de büyür...
insancıl içimizde.

bıraksan,
girersin o yarıktan dehlizinin bilinmezine
misliyle çabayı gerektirir uçurumuna bırakmamak...
Bıraksan biter, bırakmasan uzayıp gidecektir.

“Doğada, atılmağa düşlediği bir uçurumun başında titreyen bir insanın şeytanî sabrından daha büyük azap yoktur” demiş Edgar Allan Poe.

İçinin yarığından dilinin yarığına lüp diye
düşebilse keşki insan dersin:
uçurum olsak biz bize, kavuşulsak
bir atlayışla keşki!

Şimdi ise aynı anlamsızlığa rağmen,
bu yarıkta, bu uçurumun tepesinde
kılını kıpırdatmadan
göz dahi kırpmadan dikilmeye
alenen, bu anlamsız güdülmeye
misliyle çabayı gerektiren şey olsa da
devam etmeli, umursanılmadığını göstermeye.

Diğeri?
diğeri...
diğeriyse... çok kolay o: SON.LAN.DIR...MA.K.

son
sonlan
sonlandır
sonlan
son

hep çok çok kolay.

sonlandırma!

Ne denir ki..
nedir ki Saman çöpü!
Sonlandırma Yargıç!
son bu oluşun,
bu'luğunu yaşa ve yaz sade!.

Son bu oluşum, bu'luğum.

yaşıyor
yazıyor ve belki halen oluşuyor
BU -SON- ÇÖPLÜĞÜN - YARGIÇ!

AH BU SON
VAH BU SON
Oğlum, Kemik Oğlum!
beng! beng! beng!
Nargile lazım bunlara!