Son Sonlan Sonlandır Sonlan Son

-5-

Bu yığında,
o kadar anlamsız gelir ki hayat bazen...
çatlarız...
yaa.

Ve bir bırakırsan büyüsel beşiğine
büyür giderek çatlağımız büyür de
büyür...
insancıl içimizde.

bıraksan,
girersin o yarıktan dehlizinin
bilinmezine
misliyle çabayı gerektirir uçurumuna
bırakmamak...
Bıraksan biter, bırakmasan
uzayıp gidecektir.

“Doğada, atılmağa düşlediği
bir uçurumun başında titreyen
bir insanın şeytanî sabrından
daha büyük azap yoktur” demiş
Edgar Allan Poe.

İçinin yarığından dilinin yarığına
lüp diye düşebilse keşki insan dersin:
uçurum olsak biz bize, kavuşulsak
bir atlayışla
keşke!

Şimdi ise aynı anlamsızlığa
rağmen, bu yarıkta, bu uçurumun
tepesinde
kılını kıpırdatmadan
göz dahi kırpmadan
dikilmeye alenen,
bu anlamsız güdülmeye
misliyle çabayı gerektiren
şey olsa da devam etmeli,
umursanılmadığını
göstermeye.

Diğeri?
diğeri...
diğeriyse... çok kolay
o: SON.LAN.DIR...MA.K.

son
sonlan
sonlandır
sonlan
son

hep çok çok kolay.

sonlandırma!

Ne denir ki..
nedir ki Saman çöpü!
Sonlandırma Yargıç!
son bu oluşun,
bu'luğunu yaşa ve yaz sade!.

Son bu oluşum, bu'luğum.

yaşıyor
yazıyor ve belki halen oluşuyor
BU -SON- ÇÖPLÜĞÜN - YARGIÇ!

AH BU SON
VAH BU SON
Oğlum, Kemik Oğlum!
beng! beng! beng!
Nargile lazım bunlara!