Son Şiir'im... Şiiri - Nevin Akbulut

Sana bu son şiirimi yazarken,
Yine korkuyorum.
Bu da olmayacak diye.

Susuyorum…
Çünkü seni yazmanın kelimelerini bulamıyorum.
Nedense hep en basit kelimeler geliyor kalemime,
Yani olmuyor…

İmgelerimin bile sahibi,
Ne kadar uzağa atabilirsin beni içinden?
Sahi fırlar mıyım bu şiirden başka şiire?
Olur mu dersin?

Kelimeler de böyle suskun kalır, yetemezmiş,
Sana ben bu yüzden yetemedim.
Hüzünlerim çoğaldıkça çoğaldı,
Yine yetmedi…

Sana yazarken şiir’in neresinde olduğumu hiç hesaplayamadım,
Sen hiç hesaplayamadığımdın,
Aklımın ermediği, elimin tutamadığı,
Tutmaya yetemediğim.

Aklım ermezdi seni nasıl seveceğime,
Aklım ermeden severdim, deli gibi…
Hüznüne sığınmaya çalışan yüreğim,
Hasret dokundukça büyürdü, sığamazdım…

Sığınamadım senden sonra da hiçbir eve,
Sığamadım bu şehre,
Şehrime sen dokunmuştun,
Şimdi senin şehrin olmuştu…

Uyanamayacağım sabahlar düşlemeye başladım,
En korkunç gelen kabuslar, düşlerim olmaya başladı,
Dönüştü senden sonra, Düş’üştü! ...
Düşünülecek onca hayal varken…

Dalgakıran gözlerinde kırıldım,
Hüzün’e boyadım tüm geceleri,
Artık geceler mavi değil,
Geceler sessiz, bize ait olan her şey biz’siz…

Bu şiir’de olmadı biliyorum.
Zaten başlarken biliyordum olmayacağını,
Sana hiçbir şiir olmaz çünkü
Yazabilsem de okuyamazsın…

Neyse,
Bu şiiri de yakarım tam ortasından,
Yırtmadan, kıyamam çünkü;
İçinde sen varken…

İçimin ateşinden bir damla yeter yakmak için,
Dumanını çekerim içime,
Sen gibi koklarım şiir yanıklarını,
Son diyorum ama sözümde duramam yine biliyorum…

Adın; kalbimde bu kadar sıkışıp kalmışken,
Söküp, atamam seni içimden…

İçimden geldin hep,
İçimden geçmedin…

(On Sekiz Haziran İki Bin On İki 11 40)